үргэлжлэл... /Анхны хайр/

II

Үдэш бүр би буугаа барин цэцэрлэгээр хэсэж хэрээ намнадаг зуршилтай болсон юм. Энэхүү болгоомжтой, ховдог хомхой, муу зальтай шувууг би хэзээний үзэж чаддаггүй байв. Уг яриа болсон тэр єдєр би бас л цэцэрлэгийн модтой замаар дэмий хэсэж яваад (хэрээнүүд намайг мэддэг болчихоод, тэртээ холоос гуаглан бахирна) баруун жигүүрийн байшингийн араар ороосон тэдний цэцэрлэгийн нарийхан зурвас хэсгээс манай эзэмшлийг заагласан намхан хашаанд санамсаргүй ойртон очив. Толгой унжуулан явж байсан надад хүний дуу гэнэт сонсдон хашаан дээгүүр хараад хєшиж орхив… жигтэй юм үзэгдэх нь тэр.
Надаас хэдхэн алхмын цаана бєєрєлзгєний ногоон тєгєл дундахи цоорхойд судалтай ягаан пальтотай толгойгоо цагаан алчуураар боосон гоолиг охин зогсоно. Єєрийг нь тойрон зогссон дєрвєн залуугийн духыг, би нэрийг нь үл мэдэх харин багачууд тун сайн мэддэг жижигхэн бор цэцгээр ээлжлэн балбана. Бяцхан хүүдий мэт барьсан цэцэг нь духан дээр буухдаа пис пис хийсэн дуу гаргана. Нєгєє залуус духаа тун дуртайяа ойртуулан єгнє. Охины хєдєлгєєнд (би түүнийг хажуунаас нь харж байв) цаанаа л нэг таатай энхрий захирсан, дооглосон шинжтэйг хараад гайхаж бахдаснаас болж би арай л дуу алдчихсангүй, тэр сайхан дур булаам хурууг духандаа хүрүүлэхийн тулд юугаа ч хайрламгүй санагдав. Үүрч явсан буу гулсан ногоон дээр унаж бүхнийг умартан тэрхүү гоолиг цогцос, сайхан хүзүү, гар, цагаан алчуур дороос үл мэдэг цухуйсан цагаан шар үс, хагас аниастай ухаалаг нүд, урт сормуус, зєєлєн булбарай хацрыг нь нүдээ бүлтэртэл ширтэв…
- Залуу хүү, хүүе залуу хүү, хүний авгайг ингэж харж болдог юм уу? гэх нэг хүний дуу миний дэргэдхэн гэнэт сонсдов.
Би цочсондоо давхийж дуугүй гєлрєв… Хашааны цаад талд тайрмал богино үстэй нэг хүн зогсоод над руу ёжтойхон харж байна. Яг энэ мєчид нєгєє охин ч над руу эргэн харав. Хєдєлгєєнтэй байрын хєгжүүн царайд нь том гэгчийн бор нүд харагдана. Тэр гэнэт чичгэнэн инээж, танан цагаан шүд яралзан хємсгєє нэг л жогтой єргєв… Гэнэт сэтгэл хєєрєн газраас буугаа шүүрч аваад, хорон биш ч гэсэн хангинасан инээдээр үдүүлэн єрєєндєє гүйж ороод орон дээрээ савж ойчоод, гараараа нүүрээ даран хэвтэв. Зүрх учиргүй дэлсэж ичиж зовсон ч гэлээ тун хєгжүүн, урьд хожид байгаагүйгээр сэтгэл хєдєлсєн байв.
Жаахан амраад үсээ самнан, хувцсаа цэвэрлээд цайгаа уухаар доошоо буув. Залуу охины дүрс нүдэнд минь үзэгдэн зүрх дэлсэхээ больсон авч нэг л аятайхан сэтгэл євдєнє.
Чи чинь яачихав аа? Хэрээ агнаа юу? гэж гэнэт эцэг асуув.

Би бүгдийг яримаар байсан авч биеэ барьж дотроо инээмсэглэв. Унтахаар хэвтэхдээ, яагаад ч юм бүү мэд, нэг хєл дээрээ гурав дахин эргэж, анхилуун үнэртэй тос түрхээд үхсэн юм шиг бєх унтлаа. Үүрээр түр зуур сэрж толгойгоо єндийлгєєд эргэж орчноо тун баясгалантайгаар харчихаад дахиад унтав.